Wordt the Dog Whisperer ook in België uitgezonden?

Is het echt, echt nodig? Ik zucht nog eens diep omdat ik er tegenop zie.

Ik zat nog in de zucht van: ga ik echt naar de mensen in dit dorp die iets verderop wonen en waarvan ik toevallig weet dat ze internet hebben sinds een tijdje? Vandaag geen lange tegenwind en regenfietstocht van 20 km heen en 20 km terug om ergens te gaan internetten, om aan te komen en te zien dat ze net gesloten zijn…
Nee, vandaag een paar huizen verder. Blijkbaar heb ik er de motivatie voor want niet veel later dan die zucht sta ik met mijn laptopje voor het hek.

Hond
Een oorverdovend geblaf. Drie honden. Drie slecht opgevoede honden. Hier wonen vast hondenliefhebbers. De ene hond, een hele grote zwarte, gooit je het liefst omver en wordt nooit door het baasje tegengehouden. Standaard draagt hij geen halsband dus is het moeilijk om hem vast te grijpen. Volgens Lieve, zijn bazin, komt dat omdat “hij neurotisch geboren is”. Aha. Ze hadden blijkbaar geen tijd voor de puppytraining.

Wat zou Middas Dekkers hier van zeggen? Maar ja, Midas zou natuurlijk zelf meteen internet laten installeren als hij een huis in Frankrijk zou hebben. Ik heb zijn laatste boek “Rood” uit en dat had wel wat beter geredigeerd mogen worden zo bedenk ik, dus misschien heeft hij ergens anders een 2e huis zonder internet waardoor je tot een boek als “Rood” komt waarin het verhaal alle kanten uitwaaiert om dan af en toe weer bij een feitje met iets ” roods” terug te komen.

Systeem
Goed, ik dwaal af want ik sta nog steeds voor het hek met 3 blaffende springende honden aan de andere kant. Voor die ene neurotische hond is er een heel duur systeem aangeschaft met elektrische draden en als het goed is (ja dat vinden zij) krijgt de hond een waarschuwingsshock als hij te dicht bij het hek komt of nog erger: als hij erdoorheen zou glippen. Tja, niet goed opvoeden kost een hoop geld. De halsband waar dat elektrische systeem aan vast zit heeft hij (zoals ik al vermeldde) bijna nooit om.

Lieve komt in de deuropening staan, ze is groot en fors en roept van ver met schrille stem: “Kom je voor mij?” Ik schaam me onmiddellijk. Nee, ik kom niet voor haar en ook niet voor de honden die blij lijken met elke levende afleiding. Ik kom om te vragen of ik mag internetten. Puur egoisme. We staan niet op koffiedrinkende voet met elkaar, en kennen elkaar een klein beetje van een dorpsfeest.

“Eh, nou ik wil je om een gunst vragen. Zou ik mogen internetten bij jou bij uitzondering (niet dat ik van plan ben om elke week op de stoep te staan!) Ik heb mijn eigen laptop meegenomen”. Dit laatste had ik beter niet kunnen zeggen.

Zo is hij nou eenmaal
“Nou je kunt er niet op met die laptop want het vriendje van mijn dochter probeerde dat en toen kon hij er niet op en later kon mijn man Bertrand er helemaal niet meer op en toen hebben we….” de rest gaat verloren in de herrie van springende blaffende honden. Ik ben geen heldin en schrik terug van de zwarte hond die hard tegen me op springt en doe moeite om te blijven staan. Hij heeft scherpe nagels die tegen mijn borst aankomen. Lieve is verbaasd: “Heb je daar schrik van? Ach zo is hij nou eenmaal”.

Gelukkig komt er van binnen een dochter die probeert de Grote Hond wat in te tomen. De kleinere hondjes komen nu volop aan hun trekken nu de Zwarte even weg is. De één probeert me te likken en de ander staat te keffen terwijl hij of zij tegen mijn been uitrust.

Ik mag op de laptop van de dochter, Natasha. De laptop staat in een kamer die vol ligt met dekens en manden voor de honden waar ze natuurlijk niet op willen liggen. Welnee, ik ben er immers!

morgen deel 2 (eerder gepubliceerd op weblog)