Camino 2

* * *

Camino de Santiago-2

Zoals beloofd ga ik jullie aan een aantal medepelgrims voorstellen…

Marie-Claire, de kleine Francaise met de enorme rugzak. In die enorme rugzak had ze zelfs een borstel voor haar schoenen bij zich. Verder had ze de meest prachtige witte truien die er eindeloos over deden om te drogen.

Dan was er Vanessa, de Grote Française, die altijd wist of we links of rechts moesten en die altijd nog energie had om iets te bezoeken na lange wandelingen. Ze vond dat ik begrip moest hebben voor mensen die snurken (ze snurkte zelf ook). Ze hielp graag iedereen maar als dan onze slaapkamer spontaan een crisiscentrum geworden was, kon ze ook zo maar gaan douchen en liet het aan mij over om de crisisgevallen te ‘behandelen’.

In de eerste week ontmoette ik Dani en Tim, twee Engelsen die al snel verklapten dat hun budget te krap was, hun rugzakken te zwaar en het schema te strak. Toch hadden ze altijd wel tijd om een biertje of een wijntje te drinken. Of om een sms-boodschap op de grond achter te laten.

Al snel leerden wij ook George, de Engelse priester, kennen die liep voor de Wereldvrede. Hij liep zo hard, dat hij een keer flauw viel op de gang. Nadat hij was bijgekomen, moest hij overgeven bij ons op de slaapkamer en vervolgens wilde hij niet meer weg.

Dan Koitchi, een artistieke Japanner die iets vaags deed met kunstwerken. Marie Claire vond dat hij stretch -oefeningen moest doen na het wandelen. Ze sommeerde mij om haar instructies voor hem te vertalen in het Engels. Het was ons niet duidelijk waarom hij pas na 3 dagen in mooi Frans vertelde dat hij al een tijdje in Frankrijk woonde om – juist – iets vaags met kunstwerken te doen.

Pas later, al bijna in Spanje, ontmoette ik Laszlo, een Zweedse dokter die overal werk zag. Hij hield consulten onder de boom, schreef recepten achterop chocoladepapiertjes en behandelde mensen met geinfecteerde nagels. Liep er een hond over het pad, dan zag hij het meteen als die een oogziekte had.

En dan was er Britt, de Zweedse bibliothecaresse die veel met de dokter sprak. Ze leerde van hem van alles over de Zweedse Gezondheidszorg maar heeft daar nu niets meer aan. Ze kwam namelijk haar Grote Liefde tegen die Catalaans is. Ze woont tegenwoordig in Barcelona.

In Galicia ontmoette ik Francois, een Franstalige Canadees. In zijn wonderlijke Frans-Canadese accent vroeg hij aan Dolores, een negentigjarige Spaanse, wat het geheim is om zo gezond oud te worden en nog steeds goed te lopen. Francois had namelijk al een tijdje pijn aan zijn voet maar liep, na een consult bij Laszlo en wat medicijnen, toch maar gewoon door naar Santiago.

Dat deden we bijna allemaal, gewoon doorlopen naar Santiago.

* * *